maandag 4 mei 2015

4 mei Dodenherdenking

Twintig jaar geleden is het nu dat het Bevrijdingsbos Groningen, gelegen in het Natuurgebied Kardinge, zijn vorm kreeg en werd geopend in aanwezigheid van Canadese veteranen die in 1945 meehielpen om de stad Groningen te bevrijden.
Het Bevrijdingsbos is aangelegd als blijvend cadeau aan de Canadese bevrijders. Een onderdeel van dit bos is een perceel met fruitbomen, die in 1995 werden geplant door schoolkinderen, samen met Canadese veteranen. Onze zoon was één van die kinderen.
 
Op de avond voorafgaand aan deze feestelijkheden, liep ik met mijn kinderen mee in de stille tocht naar de begraafplaats van Noorddijk. Wat later schreef ik onderstaand gedicht.

 

DODENHERDENKING

veur Reinier en Annelien
 
Wij gungen langs de vriendelijke wegen
zo stil al op dit vrogge aovenduur
de trommelstokken roffelden secuur
het ritme dat de voeten deu bewegen
 
wied vot de pluum van een vergeten vuur
een vrouw stun stil op ’t pad dat zij wol vegen
en boven de rechtknipte boerenhegen
kleurde halfstok het rood-wit-blauw de muur
 
het stilst de jonge kerels die hier bleven
met um heur toe de prunussen in blui:
belofte van een nei begun, van grui
die heur dat uur veurgoed ontnummen is
 
mien haand gledt naost mij naor het jonge leven
dan gruit in mij de angst, ontsteltenis.
 
 
Suze Sanders
 

 
In september 2007 liepen schrijvers en dichters die een bepaalde relatie met Drenthe hebben, de Zeuvendaagse. Zeven dagen of een deel daarvan meelopen door Drenthe, met onderweg allerlei activiteiten, waaronder optredens en met als doel je te laten inspireren.
Ik liep drie dagen mee. Eén van de plaatsen die we bezochten was Kamp Westerbork.  
Vanavond zullen daar tijdens de stille tocht de radiotelescopen van de Sterrenwacht weer langzaam in de rouwstand worden gezet. Ze draaien naar beneden en blijven gedurende de herdenking in deze stand staan. Altijd een ontroerend moment, vind ik.
Hieronder het gedicht dat ik schreef na dat bezoek aan Kamp Westerbork.
 
 
 
 
Perron aan de Boulevard des Misères
Voor Machieltje Prins (3 maanden oud), getransporteerd naar Auschwitz
en alle andere in oorlogskampen vermoorde kinderen.
 
De boulevard kent alle duizend namen
van kinderen, die vertrokken van het perron
Roselie, Klaartje, Esther, Sara, Mozes
Ezechiël, Machieltje, Salomon,
 
met vader, moeder en gelaten wachtend,
de lijfjes kleumend in de bleke zon
te dicht bij laarzen die de dauw vertrapten
van ochtend die nooit avond worden kon
 
wagons weerkaatsen snerpende bevelen
de dinsdag legt zijn spoor weer even recht
naar Sobibor en Auschwitz, Bergen Belsen
opnieuw wordt er een doodsweg heengelegd
 
een klein geluk ontworstelt zich aan het wachten
de hoop, vermengd met dromen dat misschien
hij aan het eind van deze bittere nachten
daarginds zijn mama eindelijk weer zal zien.
 
 
Suze Sanders
 
 

Machieltje Prins

 
Het jongste kind dat vanuit Kamp Vught naar Westerbork weggevoerd werd was Machieltje Prins. Hij was nog maar 6 dagen oud en woog 2 ½ pond Hij was 3 maanden te vroeg geboren, waarschijnlijk omdat zijn moeder urenlang op appèl had moeten staan.
Toen hij in Westerbork aankwam ‘ontfermde’ Gemmeker, de beruchte kampcommandant van Westerbork zich over hem. Hij stelde twee verpleegsters aan om Machieltje te verzorgen en liet vanuit Groningen een couveuse komen met voorzieningen om Machieltje sondevoeding te geven.
Machieltjes moeder werd meteen ‘doorgestuurd’. Machieltje redde het en hij was na drie maanden een baby met een normaal gewicht van 6 pond. En toen, en toen werd Machieltje alsnog naar Auschwitz weggevoerd. Niet te bevatten, zijn verpleegsters waren vertwijfeld.
(bron: Herinneringscentrum Kamp Westerbork en Stichting Kindermonument)